Yıllar önceden deneyimim var aslında; Bir şekilde annesiz kalmış bebek kedi büyütmüştüm ama o yıllarda bu işin ne denli güç olduğunu kavramamışım. Belki deli gençlik, enerji, belki de o bebekler usluydu. Doğrusu net anımsayamıyorum.

Ama bu kez ciddi ciddi zorlandım. Anneleri kayıp iki bebek kedi, süt annelik yapacak emzikte kedi anne bulamayınca bana geldi, seve isteye aldım, zorlama yok, ısrar yok. Zaten başka seçenek te olmadı açıkçası. Neyse efendim, iki kardeş bebiş tam bir haftadır evimde, odamda misafirim. Ama ne misafir; insan yavrularından eksikliği yok, fazlalıkları var. Bakımları o denli zor, sevgileri de öyle çok ve büyük . Bir gözünüze bakıyorlar; gecenin bir yarısı uyandırılışınızı, biberondan süt verirken başlarını sürekli sağa sola oynatarak seni deli etmelerini, çişlerini, kakalarını yaptırırken yaşadıklarınızı, hepsini bir anda unutuveriyorsunuz. Allahtan, bu eziyetli dönemleri insan yavrusu kadar uzun sürmüyor.

Süreç içinde anne kedilere saygım, sevgim bir kat daha arttı. O garipler çok zor şartlarda beş altı tanesini emziriyor, temizliyor, kucaklarında uyutuyor. Onları sürekli güvenli yerlere taşıyorlar, memeleri sütlensin diye gidip yiyecek arıyorlar, bu arada iki ayaklı mahluklar tarafından kovulmaları, azar yemeleri de eksik olmuyor ne yazık ki.

Kısacası tüm canlılar için annelik çok ama çok zor, bir o kadar da keyifli, kutsal. Şimdi ben isimlerini Mıstık ve Miniş koyduğum bebeklerimi büyütme zevkini yaşıyorum. Kolay değil ama inanılmaz mutluluk verici. Annem sıklıkla, “bugün daha büyük gördüm kızım onları” diyor, bir seviniyorum bir seviniyorum büyümelerindeki payım adına.

Evimin kıskanç ablası Bebiş’im izin vermediği için sütten kesildiğinde Mıstık’la Miniş’i sahiplendireceğim; onlardan nasıl ayrılacağım kaygısı şimdiden içimi sardı ne yalan söyleyim. Ama güzel yuvaları olursa, işte o zaman dünyalar benim olacak. İki cana dokunmak, onların hayata asılmasında katkıda bulunmak; bu her kula nasip olmaz sanırım. Ne mutlu bana ki onlardan birisiyim.

Araba garajına yakın yerde, ağlamaktan sesleri kısılmış, çaresiz, annelerini çağıran o iki miniği bağrıma bastığım için çok ama çok mutluyum. Keşke çoğumuz bu mutluluğu tadabilse, gün be gün büyümelerine şahit olabilse.

Ama lütfen şunu da bilin: Asıl olan, bebekleri kendi annelerinin büyütmesidir, bu nedenle ne olur lütfen bilinçli olarak kimse, kedi olsun, köpek olsun bebek canları annelerinden ayırmasın. Tersine, annelerinin onları büyütebilmesi için destek versin, yardımcı olsun. Kendilerinin annelikleri, babalıkları nasıl kutsalsa, evlatları nasıl kıymetliyse, diğer canlılar için de bu kavramlar aynen böyledir.