Bu fotoğrafları muhabirimiz Melisa Ceritli çekti…
……………..
İlk fotoğrafta 5’i çocuk ikisi yetişkin 7 kişi var…
………..
Hiç birinin ayağında çorap yok, üzerlerindeki giysiler ise kirli ve kötü…
………………
Yaşıtları güzel vakit geçirirken, parklarda oynarken…
……………….
Bu çocuklar çöpten ekmek kazanmaya, hayatta kalmaya çalışıyor…
…………..
İkinci fotoğrafta ise iki yetişkin bir çocuk görülüyor. Ayrıca bir de bebek arabası var…
……………
Bunların giysileri daha düzgün…
……………….
Ayaklarında ayakkabı, çocuğun ise başında şapka ve elinde top var…
……………….
Erkek olanın arka cebindeki telefon dikkat çekerken…
…………….
Kadının elinde ise resim çantası var…
………..
Para verip almak yerine, çöpten bulduğuna sevinmiş gibi…
……….
Birinci fotoğrafta yoksul bir aile var…
…………..
İkincisi ise sanki orta direk bir aileye benziyor…
…………
Ve toplumun en küçük parçasını oluşturan bazı aileler…
………………
Artık çöpten yaşam sürüyor…
………..
Bizi yönetenlerde hala, gözlerimizin içine baka baka…
……………
‘Almanya bizi kıskanıyor’ diyor…
…………………..
UTANÇ GÜNÜ
Önce yağlama sonra ise ‘Yakın ulan yakın’ sesleri ve tekbirlerle çevredeki araçlar ateşe verilmişti…
……………..
Odamda Lütfi Kaleli ile birlikte çaresiz bir bekleyiş içerisindekiyken, aşağı taraftan korkunç çığlılar gelmeye başladı…
……………
Bağırıldı, yardım istendi ve sonra sesler sustu. Artık sıra bendeydi. Kesin olarak ölüme hazırdım…
……………
Hatta Lütfi Kaleli birkaç kez ‘Ölüyoruz abi’ dedi. Dedim ‘Ölüyoruz, öleceğiz. Başka çaresi yok…’
………………
Tam ümidi kesmişken otelin önüne yaklaşan bir itfaiye bizi kurtarmak için yeltendi. İtfaiye merdivenlerinden inerken, biri ‘Asıl öldürülecek hayvan burada’ dedi…
………….
Ve tam kurtuluyorum derken artık Sırat Köprüsü’nde gibiydim…
……………..
Devam etsem linç, geri dönsem cehennem vardı…
………………
O sırada görevlilerden biri beni bileğimden çekerek kalabalığın ortasına attı. Yere düştüm tekme ve yumruklarla vurmaya başladılar…
…………..
Sonrasında polis arabasına kadar sürüklendim…
…………….
Yaralı olarak kurtulmuştum ancak 33’ü aydın, 35 insan, yıllar sonra bile yeri doldurulamayacak onlarca değer katledilmişti…
………………..
Yukarıdaki satırlar Aziz Nesin’e ait. 2 Temmuz 1993 tarihinde, 32 yıl önce…
…………………
Sivas Madımak Oteli’nde yakılan cehalet ve utanç ateşi hala yüreğimizde yanıyor…
………….
GÜNÜN SÖZÜ:
……………………….
TEMEL’İN KÖŞESİ
En Mutlu
Temel'e sorarlar:
- Dünyanın en mutlu adamı kimdur?
- Adem babamuzdur da!
- Niye?
- Çünkü onun kaynanasi yoktur.
