Annem bizler bi yanlış yaptığımız zaman “köpekler anne olmasın” derdi. Anne niye
böyle söylüyorsun? Dediğimde de sevgi dolu bir anneden başka kim yavrusu için bir
ömür feda edebilir mi yavrum? Gerçekten köpekler ana olmasın. Yavrularını
beslemek için onları korumak için yapamayacağı şey yoktur. Sonra gülerek “karga ne
demiş” derdi? Cevabını bildiğimiz halde bilmiyormuş gibi sorar “Ne demiş anne”
derdik? O da gayet ciddi “ şu yavrular olalı ağzım dolusu b*k yiyemedim” der
sonrada gülmeye başlardı.
Sonra sözlerine devam eder ve; O yavrusunu korumak için hayvanı gücüne, zekasına,
korumacılığına, fedakarlığına hiç bir canlı erişemez! Gözleri dönmüştür analık
duygularıyla...Yalnız köpekler mi; doğadaki tüm hayvanlar birer fedakar ana örneği
değil midir? Yavruları ile beraber gezen bi ördeğin yavrularının birini sevmek için
elinizi uzattığınızda o yavrusunu korumak iç güdüsüyle size öyle saldırır ki aklınız
durur.
Dünyada ki tüm fedakarlığa, “anneden başka kim talip olabilir, kim katlanabilir
yavrum. Çocuğa bakmak, onu beslemek analık değildir, analık bir farklı boyutta ele
alınmalıdır. Tarihte Hz. Süleyman’a atfedilen bir öykü vardır. Hz. Süleyman’ın
huzuruna iki kadın çıkarılır. İki kadında bir bebeğe sahip çıkarlar. Her iki annenin de
bebeğin kendisinin olduğunu iddia etmesi üzerine, Süleyman: “Bebeği iki parçaya
ayırın ve paylaştırın” kararını verir. Bu kararın üzerine, gerçek anne evladından vaz
geçer. Bu çocuğunun yaşaması için tüm fedakarlığı göze almanın boyutudur. Bunu
ancak gerçek anne yapabilir.