İki ay kadar önce, ılık bir Eylül gününde toprağa verildi Kudret hanım. Yıllar önce tanımıştım kendisini, doğa için, sokak canları için çırpınan güzel yüreğinin sesini duymuştum. Etkinliklerimize katılan, canlar için elinden gelenin çok fazlasını yapan, bizlere her zaman maddi manevi destek olan özel insanlardan birisiydi O.
Çok sevdiği bir kediciği yaşlılıktan eceliyle ölünce, “Bir daha kedi almam artık yaşlandım arkamda kalmasın” demişti bana. Ama bir gece yarısı, caddeden gelen bir imdat miyavlamasına kulaklarını kapatamadı, aldı o sokaktaki canı evine, adını da Çapkın koydu. Birbirlerine çok düşkünlerdi, son yıllarında hep o çok sevdiği kedisinin arkasında kalması korkusunu yaşadı. “Ne olacak ona” diye dert yandı sıklıkla bana. Her dertlenişinde ben de kendisine, “ güzel, naif yürekli kızı Melek Nurdan’ın kedisine sahip çıkacağını, onu bırakmayacağını” söylerdim. Nitekim de öyle oldu; Çapkın, yaşamını yitiren Kudret Hanım’ın kucağından Melek Nurdan annesinin evine, diğer 2 kedi kardeşinin yanına gitti. Huzurla uyuyordur şimdi o güzel insan eminim.
Kudret hanım sağlığında, “Bana çok insan yaşım gereği Kudret teyze diyor, sen hanım diye hitap ediyorsun” derdi. Evet ona olan saygımdan, içimden hiç teyze demek gelmedi açıkcası, o benim için hep Kudret Akmen hanım oldu.
Engin dünya görüşü, toleranslı davranışlarıyla çok insanın yüreğinde taht kurmuştu, ilerlemiş yaşına karşın son yıllara kadar sosyal medyayı kullandı. Yüz yüze görüşemediğimiz zamanlarda oradan yazışırdık kendisiyle. Şiirleri olduğunu söylerdi, derlemek istedi ama hayata geçemedi bu arzusu bildiğim kadarıyla. Bir de Eskişehir’de bir hayvan mezarlığı olmasını çok istemişti. Ne yazık ki bu arzusunun karşılığını göremedi Kudret hanım.
Son zamanlarda ziyaretine eskisince gidemedim açıkcası. Dünya telaşı derler ya, işte o telaş içinde ziyaretimi aksattığım, sevip saydığım insanlardan birisi de o oldu. Ama beni anlayışla karşılar, telefon görüşmemiz biraz uzayınca, benim zaman fakiri olduğumu, bu bağlamda hakkımı helal etmemi isterdi sürekli.
Gazetemdeki köşe yazılarımı düzenli okuyan okurlarımın başındaydı, onları kesip dosyaladığını da anlatmıştı. Nitekim ölümünden kısa bir süre sonra kızı Sevgili Nurdan o dosyayı bana ulaştırdı. Yılların emeği gözlerimin önüne serildi o dosyada; köşe yazılarımın dışında, yaptığım söyleşilerim de vardı klase edilmiş. Anılar, anılar, Kudret Akmen Hanfendi eliyle bir kez daha canlandı. İyi ki tanımışım kendisini, iyi ki bir şekilde yollarımız kesismiş. Huzurla uyusun sonsuz uykusunda, gün gelir, varsa burdan başka bir dünyada buluşuruz yine yeniden kendisiyle. Anlatırız işte kedilerimizi, ülkemizin ahvalini birbirimize.