Yaşam dediğin şey menbaından çıkan su gibidir. O yatağını bulur ve o yatağında akıp
giderken güzel bahçelerden de kurak yerlerden de geçer. Kimi zaman çağlayan olur
seni savurur, gün gelir foseptiklerle karışıp seni üzer. Onu durduramazsın. Son nokta,
onun deniz yada deryaya karıştığı suda biter. İşte biz buna yaşam diyoruz.
Sen de bu yaşamdan zevk almak istiyorsan o akıntıya karşı gelmek yerine uyum
sağlamaya çalış! Karşı gelmeğe çalışarak, kendini üzmekten başka bir şey yapmış
olmazsın. Unutma bu yaşadığın alem, sana bir şey verecekse; elle verir, yelle verir,
selle verir. Senden alacaksa da elle alır, yelle alır, selle alır. Mevlana bu konuda çok
güzel söz etmiş: “Her şey vaktini bekler. Ne gül vaktinden önce açar, ne de güneş
vaktinden erken doğar. Bekle senin olan sana gelecektir.” Dünyayı hep kendi gözünle
görmeye çalışma! Bir çocuğun gözüyle görmeye çalış, işte o zaman o dünyanın
yaşanılacak dünya olduğunu görürsün.
Bizim kuşak arkadaşlık kavramının temelini çocukluk yıllarında taa ilk okul
sıralarında attı, akadaşlığın ne anlama geldiğini o yıllarda öğrendi. Birbirimizin o
sümüklü, sulugöz halleri dün gibi hatırımızda olduğu için birbirimize hava atmadan
doğal kalabiliyoruz. Bizler büyüdükçe yaşamın acı yanlarını da tatlı yanlarını da
birlikte aşmayı taa ilk okul yıllarında öğrendiğimiz için hiç zorluk çekmedik.
Birbirimizi uzun yıllar sonra tekrar bulduğumuzda sanki dün berabermiş gibi
kaldığımız yerden devam etmesini biliyorsak, aldığımız o güzel eğitimin mimarı,
adaletli olan d bize adaletli olmamızı öğütleyen, anamızdan, babamızdan çok
sevdiğimiz ve saydığımız öğretmenlerimizdir. Hepsini saygıyla anıyoruz. Kısaca her
ne olursan ol mükemmel ve iyi insan olmak için uğraşma! Adaletli insan ol yeter.